Barok

              Kierunek we wszystkich dziedzinach sztuki, występujący w Europie, a następnie w Ameryce Południowej od końca XVI w. do 1. połowy XVIII w.

              Najwcześniej został ukształtowany we Włoszech (marienizm, marinizm) i w Hiszpanii (konceptyzm, gorgonyzm), najszybciej wygasł we Francji (połowa XVII w.), gdzie zapanował klasycyzm.

              W Polsce przyjęto, że barok składał się z trzech podokresów:

Późny renesans–wczesny.

Barok (1580-1620).

Dojrzały barok (ok. 1620-1680).

Późny barok–początki oświecenia (ok. 1680-1764).

Najwybitniejszymi teoretykami literackiego baroku byli:

W Polsce K.M Sarbiewski.

We Włoszech  E. Tesauro.

W Hiszpanii  B. Gracián y Morales.

Motywy

                Motyw religijny łączono chętnie z mitologicznymi, popularne były wątki przygodowe, awanturnicze, fantastyczne i rycerskie oraz historyczne, np. głośny poemat epicki T.Tassa Gofred, abo Jeruzalem wyzwolona (1575, wydany 1581, przekład polski P.Kochanowskiego 1618). W dziedzinie epiki uprawiano romanse rycerskie i pastoralne, rozwijało się pamiętnikarstwo i relacje z podróży, wielki dramat (m.in. W. Shakespeare, Lope de Vega, Calderón, w Polsce J. Kochanowski) obok widowisk ludowo-jarmarcznych typu commedia dell ' arte.