Młoda Polska

               Epoka literacka w historii literatury polski mieszcząca się w przedziale czasowym 1891–1918.

               Początkowa data literatury Młodej Polski przyjmuje się rok 1891, w którym miały miejsce trzy debiuty poetów reprezentujących nowe pokolenie literackie, debiuty o nierównym zresztą poziomie artystycznym (Kazimierz-Przerwa-Tetmajer, Franciszek Nowicki, Andzej Niemojewski). Jest to jednak jedynie data umowna, gdyż utwory reprezentujące poprzednią epokę (pozytiwizm) powstawały jeszcze po roku 1891 (np. Faron Bolesława Prusa), nie są jednak zaliczane do literatury młodopolskiej.

                 W tym okresie doszły do głosu nowe prądy artystyczne i umysłowe, takie jak modernizm, dekadentyzm, symbolizm, ekspretonizm, neoromantyzm, impresjonizm i katastrofizm. Literaci młodopolscy odrzucali racjonalistyczną filozofię pozytywizmu, nawiązywali do tradycji romantycznej (wyższości uczuć i emocji nad rozumem) oraz wiary w szczególną pozycję artysty w społeczeństwie (stąd inna nazwa epoki – neoromantyzm).

Twórcy:

-Bogusław Adamowicz

-Mateusz Sabat

-Ignacy Maciejowski

-Władysław Orkan

-Edward Słoński